Razgovor sa Nicholasom Mulderom, autorom knjige „The Economic Weapon. The Rise of Sanctions as a Tool of Modern War / Ekonomsko oružje: Razvoj sankcija kao alata savremenog ratovanja“ (Yale University Press 2022), vodio je Nick Serpe.
Kada savremena levica u Sjedinjenim Državama kritikuje sankcije, još uvek se često pominje odgovor Medlin Olbrajt 1990-ih na pitanje o smrti oko pola miliona iračke dece od posledica američkih sankcija: „Mi mislimo da je to prihvatljiva cena“. Pokazali ste da je humanitarna kritika prisutna od samih početaka primene sankcija. Kakvi su argumenti iznošeni, posebno u odnosu na tipične političke stavove?
Kritika sa humanitarnog stanovišta takođe je značajna u međuratnom periodu. Zastupaju je Međunarodni komitet Crvenog krsta i niz neutralnih zemalja. Ta se kritika može raslojiti na hrišćanske aspekte, feminističke, legalističke, a svi oni izviru iz tadašnjih pokreta koji nastoje da humanizuju rat (o tome je Semjuel Mojn pisao u svojoj najnovijoj knjizi Humano). Svi oni razvijaju različite kritičke argumente protiv ekonomskog rata. Mnogi kritičari se identifikuju kao liberali, ali je reč o znatno starijoj varijanti liberalizma koji svojim osnovnim ciljem smatra zaštitu civila.
Ali sankcije su na kraju takođe navele mnoge liberalne internacionaliste da prihvate tehnike totalnog rata targetiranja civila; biti „sankcionista“ je u međuratnom periodu često bila otvoreno antihumanitarna pozicija. Čitav taj međuratni proces podelio je liberalizam na aktivističku, ali i mnogo suroviju modernu verziju s jedne strane i klasičnu, legalističku humanitarnu verziju. To je delimično razlog iz kog je ovaj instrument imao tako spornu primenu u međuratnom periodu, jer sami liberali nisu bili saglasni oko njegovog značaja. Takođe, sankcije se loše uklapaju sa određenim liberalnim idejama koje su bile od suštinske važnosti u 19. veku, kao što su zaštita privatnog vlasništva, građanska autonomija, građansko društvo. Sankcije su pretnja svim ovim ključnim vrednostima.